கவிஞர் வைரமுத்துவின் கொரிய உணவக அனுபவக் கவிதை

விரிவான விளக்கம் (Detailed Description)

இந்த உரை, கவிஞர் வைரமுத்து தனது தனிப்பட்ட அனுபவத்தை மிகச் சிறப்பான காட்சிப்படப்பாணியில் பதிவு செய்துள்ள ஒரு சிறப்பான இலக்கியத் தொகுப்பு. சென்னையில் தற்போது உலகம் முழுவதிலிருந்தும் உணவகங்கள் அதிகரித்திருக்கின்றன என்பதை முன்னுரைபோல எடுத்துக்காட்டி, அதன் வழியாக கொரிய உணவுப் பண்பாட்டை நெகிழ்வான கவிதைநயத்துடன் விவரிக்கிறார்.

மாதத்தில் ஒரு நாளாவது நண்பர்களான மதன் கார்க்கி மற்றும் கபிலன் அவரை கொரியன் உணவகத்திற்கு அழைத்துச் செல்வார்கள் என்று கூறி, உணவகப் பயணத்தை நினைவுபடுத்துகிறார். அங்குக் கிடைக்கும் முன்னோடி உணவுகள்—இனிப்பில் ஊறிய உருளைக்கிழங்கு, காரத்தில் சுடரும் முட்டைக்கோஸ், மற்றும் பல கொரிய கீரைகள்—பசியைத் தூண்டுபவை. அவை சிறிய கற்கள் அளவிலான வடிவில் வரும் என்று கூறுவது உணவின் வடிவமைப்பையும் பார்வை அழகையும் எடுத்துக்காட்டுகிறது.

அதன்பின் பரிமாறப்படும் சூப், கடல் பாசியுடன் வேகவைக்கப்பட்ட கோழி இறைச்சியின் ரசத்துடன் வரும். அந்த சூப்பின் சூடு நவம்பர் மாதத்தில் போர்வை போர்த்துக்கொள்ளும் சுகத்தோடு ஒப்பிடப்படுவது கவிஞரின் உவமைப் பாணியை வெளிப்படுத்துகிறது—ஒரு உணர்வை இன்னொரு உணர்வின் வெப்பத்தில் கலந்து காட்டும் முறை.

பின்னர் வெளிப்படுகின்ற கொரிய உணவு கலாச்சாரத்தின் மையம்—மேஜையில் வந்து அடுப்பை ஏற்றி, வெண்பன்றியின் விலாக்கறியை நேரடியாக நெருப்பில் வாட்டிக் கொடுப்பது. தீயின் மேல் வெண்ணிற மாமிசம் பொன்னிறமாக மாறும் காட்சி, உணவக அனுபவத்தையும் கலை வடிவத்தையும் ஒரே பிம்பத்தில் இணைக்கிறது. பின்னர் அந்தக் கறி சிறு துண்டுகளாக்கப்பட்டு பரிமாறப்படுகிறது.

உணவு உண்ணும் முறை கூட கொரிய கலாச்சாரத்தின் சாரத்தை வெளிப்படுத்துகிறது—
லெட்யூஸ் இலைகளுக்குள் (lettuce wraps) பன்றிக் கறியைச் சுருட்டி, அதில் வெங்காயத் தழைகள், இங்கிலிஷ் இலைகள், பூண்டுத் துண்டுகள், பச்சைமிளகாய் சேர்த்து உருட்டி உண்ண வேண்டும். இது ஒரு அனுபவமும், ஒரு மரபும், ஒரு நடைமுறையும்—ஒரே நேரத்தில் அனைத்தும்.

இதற்கு பின் கவிஞர் ஒரு முக்கியமான உடல் மற்றும் உணவு விஷயத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறார்:
இங்கு தானிய உணவு குறைவாக இருப்பதால், எவ்வளவு உண்டாலும் இரைப்பை முழுமையாக நிரம்புவதில்லை. அதனால் கொரியர்களுக்கு பொதுவாக வயிற்றுப் புழை (tummy) அதிகரிப்பதில்லை.
இது உணவுமுறை மற்றும் உடல்நலம் பற்றிய ஒரு சிந்தனைக்குரிய குறிப்பாகும்.

இறுதியில் மிக ஆழமான தத்துவப்போக்கில் முடிகிறது:
“வயிற்றை அடைக்காமல் சாப்பிடுகிறவன் பாக்கியவான்.
வயிற்றில் இருக்கும் மிச்சத்தில்தான் சேமிக்கப்படுகிறது அவரவர் ஆயுள்.”

இது உணவுக் கலாச்சாரத்தின் மூலம் வாழ்க்கை நெறியைப் பேசும் வைரமுத்துவின் தனிப்பட்ட அடையாளம். உணவை அளவோடு உண்ணும் ஒழுக்கம், மனிதனின் ஆயுளை காக்கும் பழமையான உண்மை என்பதை தத்துவவியல் நிறத்துடன் வாசகனின் மனதில் பதிக்கிறார்.

சுருக்கமாக சொல்ல வேண்டுமெனில்:

இந்த உரை உணவு விவரிப்பை மட்டும் கொண்டதல்ல—
அது கூட்டு நட்பு,
உணவு கலாச்சாரம்,
காட்சி உருவகம்,
உணர்வு உவமை,
மனித உடல் நலம்,
தத்துவம்
என அனைத்தையும் அழகாகக் கலந்த ஒரு கலை இலக்கியத் துணுக்கு.